Akrep sürekli yelkovanı kovalıyor,

Gece gündüzü…

Peşinden

Aylar, mevsimler ve yıllar yılları…

Durmaksızın…

Ve bizler hızla giden bir aracın içindeymişçesine

Geride bıraktığımız

Yaşantılara,değerlere,insanlara:

-Bunu da geçtik, evet işte bunu da… Ve şimdi bunu da geçerseeeeeeem…

Edasıylabakarak koşmaya devam ediyoruz.

Çok önceden başlamış bir maratonun durmak bilmeyen yolcusuyuz artık.

Hiçbir şey umurumuzda değil

Sadece geçmeliyiz, sadece koşmalı…

Daha fazla, daha hızlı… Durmadan koşmalı…

Ve sonra

Düşünmeyi de bırakıyoruz peşi sıra

Nereye gidiyor bu yol?Bu acele, bu yarış ne için?

Ne var en sonunda her şeyin?

Nereye koşuyoruz?

Sadece önümüzü görebileceğimiz gözlüklere sahibiz oysa.

Sadece bir sonrakirakibimizi arıyor zihnimiz…

Ve bilinçsizce sona doğru koşuyoruz aslında.

Yaşamadan, görmeden, hissedemeden

Koşuyoruz.

Ve ne kadar koşarsak o kadar fazla

Kaybediyoruz

Bir lahza içine gizlenebilen hayatları

Bir saniyede bir ömre sığmayacak mutlulukları…

Sıradanlığın, paylaşmanın ve hayatın en anlamlı yanlarını…

Nereye koşuyoruz?

Bu yol, bu yarış, bu varış nereye?

Bu rol, bu oyun, bu sahne kimin?

Neye esir olup kaldık?

Kimin figüranlığını yapıyor bu beden?